Prawidłowo wykonany (uśredniony) pomiar prędkości wylotowej pocisku jest podstawą dalszych obliczeń balistycznych, czyli energii kinetycznej i trajektorii lotu pocisku
Aby dokładnie wyznaczyć średnią prędkość wylotową pocisku, należy wykonać przynajmniej kilka strzałów a następnie uśrednić wynik. Metoda jest prosta, należy dodać wszystkie wyniki do siebie a następnie otrzymany wynik podzielić przez ilość oddanych strzałów. Dokładność przedstawionej metody zależy od ilości strzałów uwzględnionych w obliczeniach, najczęściej wykonuję się od 5 do 10 strzałów.
Podczas tej próby należy zadbać o stałe i niezmienne parametry, na tyle, na ile jest to tylko możliwe
W celu prawidłowego wykonania tego pomiaru, strzelając z karabinka PCP należy wyposażyć go w regulator ciśnienia. Jeżeli karabinek PCP nie posiada własnego wewnętrznego regulatora, należy użyć zewnętrznego regulatora przykręconego do butli. Jeżeli nie dysponujemy regulatorem, można podłączyć wężyk przetoczki pomiędzy kartusz karabinka a butlę, w której ciśnienie nie przekracza 200 Barów. Optymalne ciśnienie to około 160 BAR’ów, a jest ono indywidualnie zależne od karabinka, skoku gwintu wewnątrz lufy, oraz użytej amunicji. Dla butli o pojemności kilku litrów, spadek ciśnienia w trakcie oddania 20 strzałów, jest praktycznie niezauważalny.
Odległość między początkiem trajektorii lotu pocisku u wylotu lufy a bramką wyjściową Chrono, pomniejsza rzeczywisty wynik pomiaru prędkości wylotowej pocisku
Chrono wyświetla prędkość pocisku względem bramki wyjściowej, czyli po kilkudziesięciu centymetrach lotu pocisku, więc zauważalnie zaniża wynik. Ponieważ prędkość pocisku u wylotu lufy jest większa od prędkości w miejscu pomiaru, czyli drugiej bramki pomiarowej chrono, należy uwzględnić to w pomiarach.
Do zmierzonej prędkości wylotowej pocisku, należy dodać różnicę wynikłą z oddalenia bramki wyjściowej chrono od początkowego miejsca pomiaru drogi pocisku. Początkowym miejscem pomiaru jest oczywiście wylot lufy.
Należy uwzględnić poprawkę na odległość pomiędzy końcem lufy a punktem pomiarowym
Gdy już poznamy wartość uśrednionej prędkości wylotowej dla całej serii pocisków, należy przesunąć Chrono do przodu równo o 100 cm. Następnie należy wykonać kolejne pomiary dla wystrzeliwanej serii pocisków i ponownie uśrednić wynik. W kolejnym kroku należy mniejszy wynik odjąć od większego, wyliczając utratę prędkości na dystansie 100 cm w okolicy wylotu lufy.
Zmierzoną różnicę uśrednionych prędkości pocisków dla dystansu 100 cm, teraz należy podzielić przez 100. W ten sposób poznamy spadek prędkości dla 1 cm drogi pocisku. Następnie należy zmierzyć odległość od wylotu lufy do drugiej bramki Chrono w cm. Zmierzoną odległość należy pomnożyć przez utratę prędkości na 1 cm, uzyskany wynik dodajemy do zmierzonej prędkości przy pomocy Chrono.
Przykładowo, jeżeli odległość wylotu lufy od drugiej bramki Chrono = 162 cm, więc mnożymy 162 x „utratę prędkości na 1cm”. Uzyskany wynik dodajemy do prędkości odczytanej na wyświetlaczu Chrono. Dzięki tej metodzie poznamy prawidłową, bardzo dokładną prędkość pocisku u wylotu lufy. A więc zmierzoną prędkość początkową pocisku, należy podwyższyć o odległość pomiędzy wylotem lufy a drugą bramką chrono.